Stawy Podgórzyńskie to malowniczy kompleks 22 stawów hodowlanych, położony na skraju Podgórzyna, w pobliżu Cieplic. Założony w XV wieku przez zakon Cystersów z Cieplic, w XVIII wieku rozbudowany przez rodzinę Schaffgotschów, osiągnął powierzchnię 106 ha, stanowiąc największy kompleks stawów hodowlanych w Sudetach.

Obecnie stawy są własnością prywatną, ale dostępne dla turystów. Wokół nich prowadzą ścieżki spacerowe, idealne do pieszych wędrówek, rowerowych wycieczek czy wędkowania. Na terenie stawów znajduje się ogólnodostępne łowisko, gdzie hodowane są m.in. karpie, amury, jesiotry, pstrągi i tołpygi.

Stawy są również ostoją dla wielu gatunków ptaków, takich jak czapla siwa, czajka, perkoz dwuczuby, kulon, różne gatunki kaczek, gęsi i łabędzie. To także raj dla drapieżników: myszołów, jastrząb, kania ruda, krogulec, czasem można spotkać sokoła wędrownego czy rybołowa.

Warto odwiedzić również restaurację "Aquakultura", znajdującą się przy drodze łączącej Podgórzyn z Cieplicami. Serwowane są tam świeże ryby pochodzące z tutejszych stawów, a goście mogą podziwiać panoramę Karkonoszy podczas posiłku.

Dojazd do Stawów Podgórzyńskich jest łatwy zarówno z Jeleniej Góry przez Cieplice, jak i z Karpacza przez Sosnówkę. Obok stawów znajduje się bezpłatny parking.

To miejsce to idealna propozycja dla miłośników przyrody, fotografii i spokojnych spacerów w otoczeniu karkonoskich krajobrazów.

Kościół pw. Świętej Trójcy w Podgórzynie to zabytkowa świątynia o wyjątkowym uroku i bogatej historii, sięgającej XVIII wieku. Obiekt wzmiankowany by już w 1318 roku, jednak obecny został wybudowany w latach 1785–1787, a poświęcony 20 października 1787 roku.

Kościół składa się z jednej nawy z węższym, wyodrębnionym prezbiterium i wieżą na planie kwadratu umieszczoną na osi korpusu, ośmiokątną w zwieńczeniu z dachem hełmowym z prześwitem i dzwonem odlanym w 1635 roku.

Położony w centrum miejscowości, stanowi ważny punkt na mapie kulturalnej i duchowej regionu. Świątynia zachwyca prostą, klasycystyczną architekturą oraz klimatycznym wnętrzem z zabytkowymi elementami wyposażenia, w tym barokowym ołtarzem, amboną i drewnianym chórem. Otoczony zadbanym terenem, kościół jest nie tylko miejscem modlitwy, ale również celem spacerów turystów i pielgrzymów. To idealne miejsce, by poczuć atmosferę lokalnej historii i tradycji.

Tramwaj „Pod Skałką” w Podgórzynie to wyjątkowa atrakcja turystyczna i pomnik techniki, upamiętniający dawną linię tramwajową łączącą Jelenią Górę z Podgórzynem. Pierwszy tramwaj dotarł do Podgórzyna Dolnego 8 sierpnia 1911 roku, a końcowy przystanek „Pod Skałką” w Podgórzynie Górnym został uruchomiony 20 maja 1914 roku. Linia ta służyła zarówno mieszkańcom, jak i turystom oraz kuracjuszom odwiedzającym Uzdrowisko Cieplice, umożliwiając im wygodny dojazd w okolice Karkonoszy.

Ostatni tramwaj odjechał z Podgórzyna 31 grudnia 1964 roku, po czym linia została zlikwidowana, a jej miejsce zajęły autobusy. W celu upamiętnienia tej historycznej trasy, w 2002 roku na dawnym przystanku końcowym „Pod Skałką” ustawiono zabytkowy wagon tramwajowy typu 5N, wyprodukowany w 1960 roku przez „Konstal” w Chorzowie. Wagon został sprowadzony z Bydgoszczy i odrestaurowany przez lokalnych pasjonatów kolei.

Dziś tramwaj „Pod Skałką” stanowi nie tylko pamiątkę po dawnym systemie komunikacji, ale także ciekawy punkt na mapie turystycznej Podgórzyna, przyciągający miłośników historii, techniki oraz wszystkich odwiedzających region Karkonoszy.

Zbiornik Sosnówka to malowniczy sztuczny zalew położony w miejscowości Sosnówka, u podnóża Karkonoszy, pomiędzy Podgórzynem a Jelenią Górą. Oddany do użytku w 2001 roku, pełni funkcję rezerwuaru wody pitnej dla Jeleniej Góry oraz zbiornika retencyjnego. Zasilają go wody strumieni: Podgórnej, Czerwonki i Sośniaka .

Zbiornik ma powierzchnię około 145–170 hektarów, a jego całkowita pojemność wynosi 14 milionów m³ wody . Główna zapora ma długość około 1,5 km, a boczna około 300 m .

Choć kąpiel i wędkowanie są zabronione ze względu na funkcję zbiornika jako źródła wody pitnej , teren wokół zalewu oferuje liczne atrakcje dla turystów. W okolicy przebiegają również szlaki turystyczne prowadzące m.in. do Kaplicy Świętej Anny i dalej do Karpacza .

Zbiornik Sosnówka to idealne miejsce dla miłośników przyrody, fotografii oraz spokojnych spacerów, oferujące niepowtarzalne widoki i bliskość górskich atrakcji.

Patelnia od dawna uważana jest za miejsce o wyjątkowej energii – tzw. karkonoski czakram. Według legend, to tutaj kumuluje się naturalna moc, co przyciągało niegdyś czarownice i poszukiwaczy duchowej harmonii. Na szczycie skały znajduje się metalowy pręt, który ma wskazywać miejsce największego stężenia tej energii.

Dojście na Patelnię jest możliwe kilkoma szlakami:

- Szlak żółty z ul. Partyzantów w Karpaczu (ok. 2,3 km, 43 minuty)

- Szlak czerwony z ul. Myśliwskiej w Karpaczu (ok. 3 km, 50 minut)

- Szlak niebieski z Raszkowa przez Kaplicę św. Anny (ok. 2,5 km, 47 minut)

Trasy są łagodne i dostępne dla rodzin z dziećmi. W pobliżu znajduje się również barokowa Kaplica św. Anny z Dobrym Źródłem, które według wierzeń przynosi szczęście w miłości.

Patelnia to idealne miejsce na krótki spacer, relaks wśród natury i podziwianie karkonoskich krajobrazów.

Góra Witosza (484 m n.p.m.) w Staniszowie to malownicze wzniesienie w Kotlinie Jeleniogórskiej, znane z efektownych granitowych skał, panoramicznych widoków na Karkonosze oraz bogatej historii. W XIX wieku było popularnym celem wycieczek, a na jego szczycie funkcjonowała pustelnia, w której mieszkał m.in. Eliasz Rosner, przyciągający pielgrzymów opowieściami o cudownej mocy góry.

W sierpniu 1900 roku rozpoczęto budowę pomnika ku czci Ottona von Bismarcka, według projektu jeleniogórskiego rzeźbiarza i architekta Alfreda Daehmla. Uroczyste odsłonięcie 14-metrowej wieży odbyło się 23 września 1901 roku. Po 1945 roku pomnik został zniszczony — według niektórych źródeł, najpierw uszkodzony przez piorun, a ostatecznie wysadzony przez saperów w 1947 roku. Do dziś na szczycie Witoszy zachowały się ruiny cokołu oraz fragmenty konstrukcji rozsiane wśród skał.

Na Witoszę prowadzą łatwe szlaki turystyczne, m.in. żółty szlak ze Staniszowa. To idealne miejsce na krótki spacer, odpoczynek wśród natury i podziwianie karkonoskich krajobrazów.

Pałac Staniszów to elegancka rezydencja położona w malowniczej wsi Staniszów, nieopodal Jeleniej Góry. Pierwotnie renesansowy dwór z II połowy XVI wieku, został gruntownie przebudowany w 1787 roku z inicjatywy księcia Henryka XXXVIII von Reuss na okazałą barokową rezydencję. W XIX wieku pałac był dwukrotnie rozbudowywany: w 1818 roku dodano oranżerię, a w 1887 roku powiększono go o skrzydło wschodnie .

Otoczony jest rozległym parkiem krajobrazowym, założonym na przełomie XVIII i XIX wieku, który obejmuje okoliczne lasy, malownicze formacje skalne Góry Witosza oraz wybudowane w 1806 roku przez księcia Henryka XXXVIII sztuczne ruiny zamku na wzgórzu Grodna .

Po II wojnie światowej pałac pełnił różne funkcje, m.in. sanatorium dla dzieci i ośrodek szkoleniowy Straży Pożarnej. Od 1991 roku stał pusty, aż do 2001 roku, kiedy to został zakupiony przez prywatnych właścicieli, którzy przeprowadzili gruntowny remont. Obecnie w pałacu mieści się hotel z 43 pokojami, restauracja oraz strefa SPA z basenem .

Pałac Staniszów jest także miejscem wydarzeń kulturalnych, takich jak koncerty, wernisaże i wystawy, organizowanych przez Fundację Forum Staniszów .

To wyjątkowe miejsce łączy w sobie bogatą historię, architektoniczne piękno i nowoczesny komfort, stanowiąc idealny punkt wypadowy do zwiedzania atrakcji Kotliny Jeleniogórskiej.

Droga Sudecka to malownicza trasa biegnąca wzdłuż wschodnich i południowych zboczy Karkonoszy, od Świeradowa-Zdroju po okolice Prudnika na Opolszczyźnie. Budowę rozpoczęto w latach 30. XX wieku z inicjatywy władz niemieckich, początkowo z przeznaczeniem strategiczno-wojskowym — miała umożliwiać szybkie przemieszczanie wojsk wzdłuż granicy.

Najbardziej znany fragment Drogi Sudeckiej w Karkonoszach przebiega przez Przesiekę, Borowice i Karpacz, oferując spektakularne widoki na najwyższe pasmo Sudetów. Trasa przecina lasy, potoki i liczne punkty widokowe, przyciągając turystów podróżujących samochodem, pieszo lub rowerem.

W czasie II wojny światowej prace przy budowie Drogi Sudeckiej kontynuowali przymusowi robotnicy i jeńcy wojenni, głównie Polacy, Francuzi i Rosjanie. W Borowicach funkcjonował obóz pracy przymusowej, w którym przetrzymywano jeńców zmuszanych do ciężkiej pracy w trudnych warunkach górskich. Warunki życia w obozie były bardzo ciężkie: brakowało odpowiedniego wyżywienia, odzieży i opieki medycznej, a wielu więźniów nie przeżyło tej katorżniczej pracy.

Świadectwem tragicznej historii tego miejsca jest cmentarz jeńców wojennych przy Drodze Sudeckiej w Borowicach. Spoczywają tam ofiary wyczerpania, chorób i brutalnych warunków pracy. Cmentarz, dziś oznaczony symbolicznymi tablicami i krzyżami, przypomina o dramatycznych losach ludzi budujących tę trasę.

Droga Sudecka to dziś nie tylko trasa o wyjątkowych walorach widokowych, ale także miejsce pamięci o trudnej historii regionu i losie tych, którzy przymusowo ją budowali.

Kamienne murki w Borowicach to jedno z ciekawszych, choć często niedocenianych świadectw historii tej karkonoskiej osady. Wędrując po okolicznych szlakach i leśnych drogach, można natknąć się na liczne, niskie murki z polnych kamieni, które przed II wojną światową wyznaczały granice dawnych gospodarstw i posesji.

Murki te budowali mieszkańcy Borowic – głównie niemieccy osadnicy – od XVIII do początku XX wieku, w czasach, gdy Borowice były tętniącą życiem wsią rolniczą i letniskową, wykorzystując naturalne surowce dostępne w okolicy. Ich zadaniem było nie tylko wyznaczanie granic działek, ale też ochrona upraw i obejść przed zwierzętami.

Po wojnie, wraz z wysiedleniami ludności i zmianami w strukturze wsi, wiele zabudowań zniknęło, ale kamienne murki pozostały — jako ciche świadectwo dawnych czasów. Dziś dodają uroku borowickim krajobrazom i przypominają o wielowiekowej historii tego miejsca.

U podnóża Śnieżki w Miłkowie znajduje się Leśny Bank Genów Kostrzyca.

Klęska ekologiczna w środowisku leśnym, która w latach 80 – tych ubiegłego stulecia wystąpiła w południowo – zachodniej Polsce zagroziła istnieniu jodły pospolitej oraz całych populacji świerka pospolitego.

Leśny Bank Genów Kostrzyca powstał, by zabezpieczyć dla przyszłych pokoleń najcenniejszą pulę genową lasów naszego regionu, a z biegiem czasu całego kraju. Od roku 1996 gromadzony jest tutaj materiał nasienny pochodzący z drzew, krzewów i roślin runa leśnego. Zasób genowy w postaci nasion lub innych części roślin pochodzi z terenu Lasów Państwowych i parków narodowych. Materiał nasienny w postaci szyszek lub owoców jest odpowiednio przygotowywany, tj: wyłuszczany, oskrzydlany i odseparowany. Podlega on także ocenie jakości i żywotności w Stacji Oceny Nasion. Nasiona są przechowywane w zależności od gatunku przez okres 5, 10, 20 lub 30 lat w szczelnie zamkniętych pojemnikach w odpowiednio przygotowanych komorach chłodniczych, w temperaturze – 10 ºC lub – 20 ºC.

Uzupełnieniem metod tradycyjnego przechowywania jest metoda kriokonserwacji. Przechowywane są długoterminowo zasoby genowe gatunków roślin drzewiastych ze szczególnym uwzględnieniem gatunków biocenotycznych, nieregularnie obradzających, ginących i zagrożonych. Zasoby genowe są przechowywane w zbiornikach kriogenicznych wypełnionych ciekłym azotem w temperaturze -196ºC lub jego parach w temperaturze -150ºC.

W Pracowni Analizy DNA wykorzystując metody identyfikacji genetycznej zasobów genowych przechowywanych w LBG Kostrzyca, realizowane są następujące kierunki badań:

- Identyfikacja genetyczna drzew matecznych gromadzonych w LBG Kostrzyca; ocena wartości genetycznej i weryfikacja plantacji nasiennych sosny zwyczajnej, uczestnictwo w projekcie związanym z opracowaniem metodyki sprawdzania pochodzenia drewna w przypadku kradzieży tego surowca. Laboratorium realizuje ogólnopolski projekt badawczy związany m.in. z badaniem fragmentów DNA odpowiedzialnych za odporność na chorobę grzybową powodowaną przez Chalara fraxinea dziesiątkującą drzewostany jesionowe w Europie, w tym w Polsce.

Leśny Bank Genów Kostrzyca prowadzi współpracę naukową z innym ośrodkami w kraju i za granicą, inspiruje i współdziała w prowadzeniu badań naukowych.

Działalność produkcyjna:

- produkcja na potrzeby jednostek organizacyjnych Lasów Państwowych szczepionki mikoryzowej na bazie grzyba włośnianka rosista – Hebeloma crustuliniforme.

Szczepionka przyczynia się do lepszej adaptacji i wzrostu sadzonek drzew leśnych na gruntach poklęskowych, zdegradowanych i porolnych.

Działalność usługowa:

- krótkookresowe przechowywanie depozytów na potrzeby regionalnych dyrekcji Lasów Państwowych;

- przechowywanie nasion stanowiących własność nadleśnictw;

- oceny depozytów;

- przedsiewne przyspasabianie nasion;

- prowadzenie edukacji przyrodniczo – leśnej, organizowanie konkursów przyrodniczych, plastycznych, fotograficznych, realizowanie projektów i akcji edukacyjnych;

- wynajem sali seminaryjnej oraz prowadzenie szkoleń;

- wynajem pokoi gościnnych, w 5 komfortowych pokojach z dodatkowo wyposażonym zapleczem kuchennym, całodobowym strzeżonym parkingiem, miejscem na grill, ognisko w przepięknej okolicy drzew i krzewów ozdobnych Arboretum Leśnego Banku Genów Kostrzyca.

http://www.lbg.lasy.gov.pl/

Chata na Głowie w Miłkowie to nietuzinkowa atrakcja turystyczna, która dosłownie wywraca świat do góry nogami. Położona przy ul. Nowowiejskiej 50, ta niezwykła konstrukcja przyciąga zarówno dzieci, jak i dorosłych, oferując niezapomniane wrażenia i świetną zabawę.

Wchodząc do Chaty przez okno szczytowe, odwiedzający przemieszczają się po suficie, podczas gdy meble i przedmioty codziennego użytku „wiszą” nad ich głowami. Ten surrealistyczny układ wnętrza może powodować dezorientację błędnika, ale przede wszystkim dostarcza mnóstwo śmiechu i okazji do zrobienia oryginalnych zdjęć.

Tuż obok znajduje się Chatka Grawitacyjna – jedyna taka atrakcja w Polsce. To wirujący domek, który obraca się wokół własnej osi z prędkością 8 obrotów na minutę, oferując jeszcze więcej emocji i zabawy dla odwiedzających.

Chata na Głowie to idealne miejsce na urozmaicenie wycieczki po Karkonoszach, oferujące niecodzienne doświadczenia i mnóstwo radości dla całej rodziny.

Szubienica na Straconce to jeden z najlepiej zachowanych przykładów tzw. szubienicy studniowej na Dolnym Śląsku. Położona na wzgórzu Straconka, między Miłkowem a Ścięgnami, stanowi dziś cenny zabytek dawnego prawa karnego i mroczne świadectwo historii regionu.

Zbudowana w 1677 roku z inicjatywy barona Carla Heinricha von Zierotina, który wcześniej, w 1654 roku, wykupił od Jeleniej Góry prawo do sądownictwa karnego, szubienica miała być przestrogą dla buntujących się chłopów . Pierwsza egzekucja miała miejsce w 1684 roku, a ostatnia w 1715 roku .

Szubienica miała formę cylindrycznej budowli z trzema kamiennymi filarami, na których opierały się belki z szubienicznymi sznurami. W 2007 roku przeprowadzono na miejscu badania archeologiczne, podczas których oczyszczono wnętrze szubienicy i odkryto szkielet mężczyzny w jamie grobowej, poddanego dalszym badaniom we Wrocławiu .

Dziś ruiny szubienicy są dostępne dla zwiedzających i stanowią ważny punkt na mapie historycznych atrakcji Karkonoszy. To miejsce, które skłania do refleksji nad dawnym wymiarem sprawiedliwości i losami ludzi, którzy tu trafiali. Mieszkańcy okolicznych wsi twierdzą, że czasami wieczorem słychać przy niej jęki potępionych...

Galeria rzeźby plenerowej NAJA w Przesiece - zainaugurowała swą działalność 1 maja 2015 roku. Zrodzona została z marzeń. Moich, grona przyjaciół oraz grupy – reprezentujących różne pokolenia – twórców, uwieczniających swe wizje w metalu, kamieniu oraz tworzywie ceramicznym. Marzeń tych nie dało by się urzeczywistnić bez wsparcia i zaangażowania wielu mieszkańców Przesieki oraz osób od lat związanych z tą turystyczną miejscowością.

Galeria zlokalizowana jest – vis a vis baru „Pod wesołym Misiem” - przy Drodze Turystycznej 14, a więc przy jednej z tras wiodących ku najbardziej znanej przesieckiej atrakcji turystycznej – wodospadowi na rzece Podgórnej. W NAJI obejrzeć można obiekty zrealizowane przez czołówkę polskich rzeźbiarzy, a wśród nich - przede wszystkim - przez absolwentów oraz pracowników dydaktycznych wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dość rozległy teren galerii otaczają świerki i brzozy, a nad ich wierzchołkami górują – zalane słońcem, wyłaniające się z mgły bądź ośnieżone – karkonoskie szczyty. W tym to właśnie anturażu szczególnie malowniczo prezentują się barwne ceramiczne kompozycje rzeźbiarskie, lśniące w promieniach słońca postacie z brązu oraz emanujące swoistą siłą, jakby nieco nadgryzione zębem czasu żeliwne odlewy. Obok rzucających się z daleka w oczy strzelistych form rzeźbiarskich w NAJI można znaleźć oryginalne siedziska i fontanny ogrodowe, zachwycające bogactwem wielokolorowych szkliw poidełka dla ptaków, wazony i osłonki na donice. Są też wieloelementowe kompozycje rzeźbiarskie, przedstawienia figuralne oraz – wynurzające się spod krzewów i spośród traw - rozmaite koty.

Słowem, w przesieckiej galerii niemal każdy znajdzie coś dla siebie, a nasyciwszy swe zmysły pięknem dzieł sztuki będzie mógł je skonfrontować z cudami natury, których nie brakuje w najbliższym sąsiedztwie NAJI.

właścicielka galerii

Ewa Han

Godziny otwarcia:

wtorek – czwartek od godz. 11 do 21

piątek – niedziela od godz. 11 do 21

wstęp wolny

Kontakt:

galeriaacademia@gmail.com

75 7620014; 601 792607

Złoty Widok to malowniczy punkt widokowy położony w Przesiece, na wysokości około 610 m n.p.m., oferujący spektakularną panoramę Karkonoszy. Z tego miejsca można podziwiać m.in. Śnieżkę, Śnieżne Kotły oraz Szrenicę. Punkt ten znajduje się na trasie prowadzącej do Wodospadu Podgórnej i jest łatwo dostępny dla turystów.

W pobliżu Złotego Widoku znajduje się również Waloński Kamień – grupa skał z wykutymi znakami, będąca pomnikiem przyrody. Szlaki turystyczne w okolicy oferują różnorodne trasy, w tym dojście do Wodospadu Podgórnej przez malownicze ścieżki leśne.

Złoty Widok to idealne miejsce na relaks i kontemplację piękna karkonoskiej przyrody, przyciągające zarówno miłośników górskich wędrówek, jak i osoby szukające spokojnego zakątka z wyjątkowymi widokami.

Waloński Kamień i Chybotek to niezwykłe formacje skalne położone w Przesiece, u podnóża Karkonoszy, które łączą w sobie bogatą historię, legendy i unikalne zjawiska przyrodnicze.

- Waloński Kamień - ta granitowa skała zawdzięcza swoją nazwę Walończykom – średniowiecznym poszukiwaczom złota i kamieni szlachetnych z Europy Zachodniej. Na powierzchni kamienia można dostrzec wykute symbole: krzyż oraz zarys dłoni, które miały wskazywać drogę do ukrytych skarbów. Dodatkowo, na jednej ze ścian znajduje się wgłębienie przypominające ludzką sylwetkę, będące efektem naturalnych procesów wietrzenia granitu .

- Tuż obok Walońskiego Kamienia znajduje się Chybotek – ogromny, około 7-tonowy blok skalny, który opiera się na podłożu w zaledwie dwóch punktach. Dzięki temu można go wprawić w delikatny ruch przy użyciu niewielkiej siły .

Obie formacje są łatwo dostępne – znajdują się przy skrzyżowaniu czterech szlaków turystycznych: żółtego, zielonego, niebieskiego i czarnego, w pobliżu przystanku autobusowego w centrum Przesieki .

Wizyta przy Walońskim Kamieniu i Chybotku to doskonała okazja, by połączyć spacer z odkrywaniem tajemniczych historii i podziwianiem karkonoskiej przyrody.

Kaskady Myi to malowniczy, 5-metrowy wodospad położony w Przesiece, w sercu Karkonoszy. Jest czwartym co do wysokości wodospadem po polskiej stronie tych gór. Woda potoku Myja spływa tutaj trzema skalnymi progami, tworząc efektowną kaskadę w otoczeniu dzikiej przyrody .

Dojście do Kaskady Myi jest stosunkowo łatwe. Z parkingu w Przesiece prowadzi wąska, kamienista ścieżka, miejscami zabezpieczona barierkami, która wiedzie przez las wzdłuż potoku. Spacer zajmuje około 10–15 minut. Warto jednak zachować ostrożność, zwłaszcza zimą, gdy ścieżka może być oblodzona .

Kaskady Myi są dostępne przez cały rok i nie wymagają opłat za wstęp. To idealne miejsce na krótki spacer i kontakt z karkonoską przyrodą, z dala od tłumów turystów.

Western City w Ścięgnach koło Karpacza to tematyczny park rozrywki, który przenosi odwiedzających w realia amerykańskiego Dzikiego Zachodu. Na obszarze około 5 hektarów znajduje się stylizowane miasteczko z drewnianymi budynkami, takimi jak saloon, biuro szeryfa czy sklep kolonialny, tworząc autentyczną atmosferę westernowego miasteczka .

Park oferuje szeroki wachlarz atrakcji dla całej rodziny. Odwiedzający mogą spróbować swoich sił w strzelaniu z łuku, rzucaniu nożem czy włócznią do celu, a także wspinaczce na "Pal Męczarni" . Dla najmłodszych przygotowano przejażdżki kolejką oraz możliwość jazdy konnej pod okiem doświadczonych instruktorów . Miłośnicy przygód mogą wziąć udział w inscenizacjach napadu na bank czy pojedynków rewolwerowców, które odbywają się codziennie o określonych godzinach.

Western City to również miejsce edukacji i kontaktu z naturą. Na terenie parku znajduje się mini zoo z różnorodnymi zwierzętami, takimi jak konie rasy American Quarter Horse, kuce, kozy, owce czy osły . Dla grup szkolnych organizowane są lekcje przyrody, podczas których dzieci mogą bliżej poznać zwierzęta oraz uczestniczyć w interaktywnych zajęciach .

Western City czynne jest codziennie od godziny 10:00. Szczegółowe informacje na temat cennika, godzin otwarcia oraz aktualnych atrakcji dostępne są na oficjalnej stronie internetowej parku:

www.western.com.pl

Willa Pan Twardowski w Zachełmiu to malowniczy budynek w stylu szwajcarskim, wzniesiony w 1902 roku jako pensjonat. Po II wojnie światowej stał się miejscem zamieszkania Ludomira Różyckiego, znanego kompozytora baletów i oper, który mieszkał tam do swojej śmierci w 1953 roku. Willa była również miejscem spotkań artystycznych i kulturalnych.

Po wonie budynek był własnością Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu i pełnił funkcję ośrodka wypoczynkowego. Obecnie budynek jest prywatną własnością i jest niedostępny dla turystów. Ze względu na prywatny charakter obiektu, nie ma możliwości zwiedzania wnętrza, ale warto podziwiać jego architekturę i otaczający ogród z zewnątrz.

W pobliżu willi znajdują się inne atrakcje turystyczne, takie jak Zamek Chojnik czy Wodospad Podgórnej, które stanowią doskonałe uzupełnienie wizyty w Zachełmiu.

Prawdopodobnie najstarszy w Polsce pomniczek upamiętniający ofiarę wypadku samochodowego stoi w Karkonoszach. To niewielki granitowy kamień w Sosnówce, ustawiony w miejscu, w którym zginęła Hedwig Krause.

Niepozorny kamień ustawiony został przy ulicy Liczyrzepy w Sosnówce Górnej w odległości kilkuset metrów od słynnego Okrąglaka. Łatwo go przeoczyć, pomimo, że stoi przy samej drodze. Dlatego też nie wzbudza specjalnego zainteresowania. Tymczasem 96. lat temu doszło tu do tragicznego zdarzenia. W wypadku samochodowym śmiertelnie ranna została pani Hedwig Krause ze Świeradowa Zdroju.

Niestety dostępne źródła o samym zdarzeniu wspominają bardzo oględnie. Coraz mniej czytelna inskrypcja na granitowym kamieniu nie mówi zbyt wiele.

AM 12 SEPT 1926 VERUNGLÜCKTE HIER TÖTLICH DURCH AUTOSTURZ IM ALTER VON 33 JAHREN FRAU FLEISCHERMEISTER HEDWIG KRAUSE AUS BAD FLINSBERG

12 września 1926 roku przypadkowo rozbiła samochód ponosząc śmierć, w wieku 33. lat, mistrzyni rzeźnicka Hedwig Krause ze Świeradowa Zdroju.

Droga w tym fragmencie ma wybitnie górski charakter, jest kręta, sporo tu ostrych zakrętów. Czy to fantazja poniosła młodą kobietę czy doszło do jakiejś awarii? Tego się już nie dowiemy. Nie wiadomo nawet, czy auto Frau Krause rozbiła o drzewo czy znajdujący się tuż obok kamienny przepust. Prawdopodobnie była jednak osoba majętną. Zawód rzeźnika a właściwie mistrza masarskiego cieszył się w ówczesnym czasie wielkim poważaniem. Ponadto niewątpliwie do takich zdarzeń dochodziło wtedy nieporównywalnie rzadziej niż obecnie, a każdy taki wypadek wywoływał wielkie poruszenie. Więc tu należy szukać inspiracji do upamiętnienia tego tragicznego wydarzenia.

W każdym razie kamień w Sosnówce jest prawdopodobnie najstarszym, zachowanym w Polsce pomnikiem stojącym w miejscu śmiertelnego wypadku drogowego.

Kościół św. Marcina w Sosnówce to jeden z najstarszych wiejskich kościołów w Kotlinie Jeleniogórskiej, którego historia sięga co najmniej 1318 roku. Obecna świątynia została wzniesiona w latach 1796–1797 w stylu późnobarokowym, prawdopodobnie z wykorzystaniem murów wcześniejszego gotyckiego kościoła. Zachowała się z niego wieża z dzwonem z 1514 roku.

Kościół jest jednonawowy, z trójbocznie zamkniętym prezbiterium, nakryty sklepieniem kolebkowym z lunetami. Wnętrze zdobi polichromowany i złocony ołtarz św. Anny Samotrzeciej z końca XVIII wieku oraz klasycystyczny prospekt organowy z początku XIX wieku.

Świątynia otoczona jest starym, nieużytkowanym już cmentarzem z zachowanymi płytami nagrobnymi z XVIII wieku. Obecnie kościół pełni funkcję kaplicy cmentarnej i stanowi cenny zabytek architektury sakralnej regionu.

Pomnik Poległych w I Wojnie Światowej w Przesiece to granitowy obelisk o wysokości ponad 2 metrów, usytuowany przy drodze w górnej części wsi, w pobliżu Kościoła pw. Miłosierdzia Bożego. Wzniesiony przez niemieckich mieszkańców Przesieki (wówczas Hain) ku czci poległych żołnierzy, po II wojnie światowej został przekształcony w polski pomnik pamięci.

Obelisk zachował swój pierwotny kształt, jednak niemieckie inskrypcje zostały zastąpione polskim napisem: „Bohaterom poległym na tej ziemi w walce o wolność i demokrację”. U góry pomnika znajduje się wyryty krzyż, przemalowany na biało, który ma imitować Order Odrodzenia Polski (Polonia Restituta). Na cokole widnieje data „22 lipiec 1946” oraz nazwa „Matejkowice” – pierwsza powojenna nazwa Przesieki, nadana na cześć odnalezienia w tej okolicy obrazów Jana Matejki, m.in. „Rejtana” i „Batorego pod Pskowem” .

Pomnik otoczony jest niewielkim placem z ławkami, co czyni go miejscem refleksji i odpoczynku dla turystów oraz mieszkańców. Stanowi on przykład adaptacji niemieckiego dziedzictwa kulturowego w powojennej Polsce, zachowując pamięć o historii regionu.

„Odpocznij z Duchem Gór w Przesiece” to wyjątkowa atrakcja turystyczna, która powstała dzięki wsparciu środków unijnych w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich. Zrealizowany projekt stworzył w Przesiece nowoczesne miejsce odpoczynku przy popularnym szlaku turystycznym, łącząc funkcje edukacyjne, rekreacyjne i integracyjne.

To przestrzeń zaprojektowana z myślą o turystach i mieszkańcach, którzy pragną odpocząć w sercu Karkonoszy. Znajduje się przy szlaku turystycznym, oferując nie tylko miejsce do relaksu, ale także informacje o historii miejscowości, innych atrakcjach w pobliżu oraz wskazówki dotyczące dalszej wędrówki. Dodatkowo, odwiedzający mogą zrobić zdjęcia z nowo powstałą atrakcją turystyczną, wzbogacając swoje wspomnienia z podróży.

„Odpocznij z Duchem Gór w Przesiece” to doskonała okazja, by na chwilę zatrzymać się, zrelaksować i poczuć magię Karkonoszy. Niezależnie od pory roku, to miejsce oferuje spokój, piękne widoki i bliskość natury.